Iki yöne bakan bir yüz görüyorum. Ölümün, gökkusagini andiran renkleriyle, yasamin tekdüze, neredeyse gri renklerinin arasinda kalmis bir yüz. Bu benim yüzüm mü Yüzümün bir yan anlami var mi Zihnimde beliren görüntülerden manzaralar kuruyorum.
afaga uyanmis bitkilerin arasinda; kum dalgalarinin, dolinlerin arasinda; dumanlarin, sümbül köklerinin arasinda bir gezginim. Zihnimdeki kelimeler, müzikli renk öbekleri halinde sokaklara yayiliyor. Gelecegi hayal ediyorum, gecmisin cile dolu gögsüne uzanmisken üstelik. Sorular gölüne yüzükoyun yatiyorum. Ovalari asip yürüyorum yalinayak. Turnalarin, kekliklerin kanadina degen o ülkeyi ariyorum; benden asiri, gögsüme yakin...


Ebru Ojen Belgrad Kanonda, hayati degistirmek isterken bir anda kendilerini beklenmedik olaylarin icinde bulan insanlarin hikayesini anlatiyor. Yollari Türkiyeden Belgrada düsmek zorunda kalmis siyasi mülteci kahramanlarimizin sadece yirmi dört saatlik dilimine sahit ediyor bizi. Bu kahramanlarimiz var olma mücadelesi verirken, ayni zamanda gecmisin hem politik düsleriyle, hem de insanlariyla bir hesaplasmaya girisiyorlar. Kumas depolarinda kan ter icinde calisip sokaklari korkuyla adimliyorlar, sehrin kumarhanelerinde hic gelmeyecek güzel günler icin umutlaniyorlar. Bir yandan hayatla hesaplasmalari devam ediyor, diger yandan yabanci bir ülkede var olmanin bedelinin beklediklerinden daha fazla oldugunu anliyorlar.