Modern zaman insanini tutsak eden kuskunun merkeze alindigi Isanin Güncesinde Melih Cevdet Anday bireyin yalniz kalisini anlatiyor.
Bir tür sanriya dönüsen kusku, endise, gözetlenme korkusunun yarattigi bu yalnizlik; giderilebilir, dindirilebilir bir sey de degildir.
Melih Cevdet Andayin nefis Türkcesiyle...
Kursunda bir oyun oynaniyordu, ben bunun disindaydim, ama bir yandan da tümümüzün agir bir uyumsuzluk ipinde bulundugumuz duygusunu canli olarak yasiyordum. Bu duygu bir aldanma degildi kuskusuz; hatta seslerin kesilmesi de bunun sonucuydu bence. Pamuk ipligi ile bagli gibiydik birbirimize. Iliskilerimizin düzenini saglayan kaliplarimiza bir giriyor, bir cikiyorduk. Hem tek basimizaydik, hem bir aradaydik. Zaman denilen seyin bes paralik degeri kalmiyordu. Yildizlar gibi, birbirimizden habersiz dönüyorduk. Ses duvarini asip saltik bir sessizlige gömülmüstük. Artik hicbir seyin anlami yoktu.