Zifiri karanlikta güc bela gördügüm kadariyla bir adam vardi. Bu saatte mezarlikta ne isi olabilirdi Biraz dikkatlice bakinca eliyle beni yanina cagirir gibi bir isaret cakti. Gözlerime inanamiyordum. Beyazlar icinde kollari yanlara acik bir adam duruyordu. Enseme dogru vuran bir sicaklik hissettim. Soguk soguk terliyordum. Önce bagirmak, sesimi birilerine duyurmak istedim ancak bagiramadim. Kendimi zorlayip mümkün oldugu kadar hizli yürümeye calisirken bir taraftan da bildigim bütün dualari okuyordum. Mezarlik duvarinin ortalarina yaklastigim zaman korkarak bir daha baktim, israrla beni cagiriyordu. Tekrar tekrar baktim. Hep ayni... Heyecan ve korkudan bogazim kurumustu. Bu saatlerde sadece köpek seslerinin duyulabilecegi bu yerde kulagimi tuhaf sesler tirmaliyordu. Yol kenarlarindaki gölgeler durmadan sekil degistiriyor, binalarin toprak damlarinda gölgeler oynasiyordu. Mezarligi bir an önce gecmek istedikce ayaklarim birbirine dolasiyor, sanki karanlikta bir duvara toslar gibi oluyordum. Belki cocukken dinledigim hikayeler bilincaltindan cikiyor, ölümün soguk ve ürpertici nefesini hissettiriyordu bana. Köpek sesi duyunca bu kadar sevindigim olmamistir. Köylük yerde, geceleyin korkudan arkalarina teneke baglayip gezenleri hatirladim böylece. Bu eylem korkuyu bastiriyordu. Ses, sessizligi örterken, korkudan ikiye yarilmak üzere olan kisiye de kol kanat geriyordu.
