Bencileyin bir Ayvalik sevdalisidir Mehmet Mez. Akrabamdir, kuzenimdir. Yillardir kozasinda üreten ipekböcegi gibi örmüstür siirini. Askla, yasama sevinciyle, gülen yüzüyle, kimi zaman önlenemez bir siziyla dokumustur. Camlardan, denizden, günbatimlarindan yansiyan isik demetinin üstüne zaman zaman gündelik siyasetin isyan gölgesi düsse de mutluluga cagiran siirlerdir onunkiler; kitabin adinda da söyledigi gibi, umutlarin solmadigi, hep yesil kaldigi siirlerdir. Bunca siiri sair sayilma iddiasiyla yazmamistir Mehmet Mez. Yasamindan damittiklarina, en hakiki olani, yasadigini, gördügünü, gözledigini, özlemini, sezgisini katip kotarmistir siirlerini. Dünyaya siirden bir iz birakmak icin... Hepsi bu.


Her tan vakti tutusan uzun boy aynasindan
Girince hemen sagda Giritin oldugunu
Bir ben bilirdim evde
bir de sincap yavrusu
gerci Safo heykeli biraz sola düserdi
yemsiz balik avlardim bilhassa geceleri
Sedef kakmali konsol
annemin ceyiziydi
konsol Rumca bilirdi
bundan cok emindim ben
Yoksa nasil konussun konsolla teyzem
Uyku odasindaki eski ceviz dolapta
Ha keza bir prenses uyumaktaydi
Sadece ben bilirdim
bir de köpegim Magi


Feyza Hepcilingirler