Emirali Yagan, 80lerin basindan itibaren imge yogunluklu politik siirleriyle dikkat ceken bir sair olarak tanindi.
Dergilerde göründügü 90larin sonundan yurt disina gidinceye kadar edebiyat lobilerinden uzak durdu, siirlerini daha okunur ve yaygin kilmak icin hicbir lobinin icazetine gereksinim duymadi.
Daglarinin sesine yanki oldu, Dersimin agitlarini derledi, anlamli calismalara imza koydu. Türkiyeden ayrilmasindan sonra 2000lerin basindan itibaren Türkiyede siir okurunun görüs alanindan biraz uzak kaldi. Ancak, gittigi yerlerde siirinin imgesel yatagini gelistirdi ve daha özgün, lirik siirler yazdi.
Bu kitaptaki siirler, onun siir okuruna aslinda hic de uzak olmadiginin, yirmi ila otuz yil önce yazilan siirlerinin bile zamana direnen yetkinlikte oldugunun bir kaniti olarak bütün siirleriyle bu kitapta bir araya getirildi.
Bu kitaptaki toplu siirleriyle daha önce yayinlanmamis yeni bir siir kitabini da ekleyip, ömrünü atfettigi toplu siirlerini edebiyatin tarihsel sürecinin ve zamanin vicdanina emanet ediyor simdi
