Sue ertesi sabah bir saatlik uykudan uyandiktan sonra Johnsynin kapali perdeye dalmis oldugunu gördü.
Perdeyi ac, görmek istiyorum dedi Johnsy fisiltiyla.
Yorgun Sue emre itaat etti.
Ama hayret Hic bitmeyecekmis gibi gelen upuzun gece boyunca araliksiz yagan yagmur ve siddetle esen rüzgardan sonra, bir asma yapragi hala yerinde duruyordu. Asma agacinin son yapragiydi. Sapina yakin taraflari hala koyu yesil kalmakla birlikte, testere agzi gibi tirtilli kenarlarina ölümün ve cürüyüsün sari rengi gelmis olan yaprak, yerden bes alti metre yükseklikteki bir dala cesurca asilmis duruyordu.
Kisa öykü dalinin büyük ustasi, beklenmedik sonlarla biten öykülerin yazari O. Henry, hemen her öyküsünde hayatlarimizin ne kadar ironik oldugunu vurur yüzümüze. Aslinda öykülerinin sasirtici finalleriyle oldugu kadar kurdugu karakterlerin insani duyarliliklariyla da hatirlanmaya degerdir.
