Emin Gürdamur öyküye en ileri noktadan basliyor. Atlari Ucuruma Sürmek ilk kitap olmasina karsin acemiliklerden siyrilarak düzeyli bir anlatima yaslanir. Arabeske, abartiya, melodrama düsmeden insanlarin en melankolik, yenik anlarini, lirik, siirsel bir dille hikaye eder. Öyküler, kücücük olaylar etrafinda baslar; bilincalti, zihinsel göndermelerle, cagrisimlarla halka halka genisler, derinlesir. Aslinda acik, sarih karakter öyküleri yazar, ama o karakterleri, cevresinde görünmeyen haleler, saklandigi acilar, karmasa ve kaos ile birlikte cizdigi icin öyküleri flu izlenimi birakir. Gürdamur, genel anlamda dilde özenlidir. Kelimenin gücünden, cagrisimlardan beslenerek olusturur öykülerini. Duygu aktariminda, atmosfer yaratmada ve sahnelemede basarilidir. Yilki atlarinin caresizligini, yetimhanelerin cikissizligini, kirilan cocuk kalbini incelikle hikaye eder, geriye dönüslerde yürege dokunan insanlik hallerini öne cikarir. Öykü kisileri hayatla yüzlesirken kalici bir deneyimi de aktarmis olurlar. Gercekci gözlemler insani duyarlikla harmanlanir.
Onun öykülerinde dikkat cekici özelliklerden biri de coskulu anlatimdir. Bu anlamda öyküler bir ruh bosalimi seklindedir ve okuru hemen sarar, alir kendi dünyasina götürür. Insani olani öne cikarir, dostlugu, aski, hayatin belirsizligini, bunu da hep yenilmis, kirilmis hayatlar, kisiler üzerinden örnekler. Dissal olay ve eylemlerden cok, icsel serüvenlere egilir. Yasananlarin sonuclari, sevincleri, acilari, düs kirikliklari bu ic dünyaya yansir, birikir, kristallesir. Geri dönüsler bildik bir aciya degmekle birlikte insani bir kesifle sonuclanir, gizlenmis bir duygu acik edilir.
Sonuc olarak, Gürdamur Atlari Ucuruma Sürmek ile bir ilk kitap basarisina imza atar.
Necip Tosun
