Ermeni kalesinin yokus yolu... Dagin yamaclari issiz ve sessiz. Sanki hicbir sey yasanmamis gibi. Kalenin yikintilari ormanin gögsünde can cekismekte.
Aklimda hep vedalastigimiz gün... Asirlari deviren dostluklar bakislarla vedalasti, kelimeler haramdi dudaklara. Göz göze konustuk bircok seyi.
Karine, gitmeyi bilmeyen kadin... Benden hic gitmedi. Gözleri bize Beni özlediginizde kaleye bakin, ben hep orada olacagim. demisti sanki. Evet, ben o harabeye bakiyorum simdi. Biz oradayiz Karine. O sicak elinden tutmus, rüzgarin taradigi otlarin icinde kosuyoruz. Arkamizda Abraham, Garabed, Yeprosine, Armen, Adem, Kemal, Sah Senem... Civiltilari duyuyor musun Karine
