Mahmut Makalin kitabini cok kimseler okudu, o kitap ilgi ile okunmaya da degerdi. Ama Mahmut Makal tek degildir. Baskasininkine benzemez bir kisiligi var elbette, o ayri is. Yalniz bilelim ki cevrelerine Mahmut Makal gibi bakan, gördükleri dertleri, aksakliklari anlatan daha bircok gencler var. Ali Dündar da onlardan biridir.

Öyle saniyorum ki edebiyatimizda bir Mahmut Makal cigiri, Mahmut Makallar cigiri aciliyor. Buna cok seviniyorum. Bugünkü kusak, Mahmut Makallar kusagi. Bizim yapmadigimizi yapiyor, bize öfkelense, bize Siz hicbir sey yapmadiniz, yurdu gercekten ögrenmeye, anlamaya calismadiniz dese, hakki vardir. Onlarin karsisinda biz kücüklügümüzü anlamaliyiz. Biz kapali odalarda düsüncelere daldik, cigara dumanlari arasindan köyler gördük, gercekte olmayan köyler, gercekte olmayan bir ülke... Yurdu da, yurdumuzla birlikte edebiyatimizi da bugünkü gencler, Mahmut Makallar kusagi kurtaracaktir. Gercegi onlar getiriyor edebiyatimiza. Onlardan sonra gelecek kusak da o gercekler üzerinde düsünecek, o gercekleri düzeltmege, iyilestirmege calisacaktir.

Bugünküleri, Mahmut Makallarin, Ali Dündarlarin yazilarini okurken bir kötümserlik sezenler oluyor. Yaniliyorlar bence. O yazilarda kötümserlik yok. Bir sevgi, yurt üzerine bir titreme var. Gördüklerine öfkeleniyorlar, insanlarin o bicim yasamalarini iclerine yediremiyorlar, onlari sarsmaga, daha iyiye, daha dogruya götürmege özeniyorlar. Böyle kötümserlik mi olur Iyimserligin ta kendisi degil midir bu

Dogrusunu söyleyelim, yurdu onlar bizden daha cok seviyor, yurtla bizden daha cok ilgileniyorlar. Hepsi de, yurda deginir deginmez, yani yurtla temas eder etmez, en güzel dili, en temiz dili buluveriyorlar. Mahmut Makalin, Ali Dündarin yazilarini okuyorum da bizim dil kavgalarimizdan utaniyorum dogrusu.